Historia Spółdzielni Mieszkaniowej "Metalowiec" we Wrocławiu.

Spółdzielnia Mieszkaniowa „Metalowiec” należy do najstarszych we Wrocławiu. Powstała jako trzecia w mieście po Wrocławskiej Spółdzielni Mieszkaniowej i po SM „Cichy Kącik”. Powstała z inicjatywy grupy członków założycieli, pracowników Wrocławskiej Fabryki Urządzeń Mechanicznych (obecnie FAT). Zebranie założycielskie odbyło się 6 lutego 1959. Sąd zarejestrował spółdzielnię w 1961 roku pod nr VI Ns Rej. S 145. Mimo, że rozpoczęto prace na ulicy Bzowej i Pierwiosnkowej, pierwszym budynkiem Metalowca, jaki udało się zrealizować (w 1963 roku), był budynek przy ulicy Inżynierskiej. Spółdzielnia rozwijała się. Powstawały osiedla na Grabiszynku i Gajowicach (1969-1972). Przybywało członków. Z inicjatywy grupy ludzi, którzy sobie i swoim kolegom z pracy chcieli stworzyć warunki do normalnego życia, zrobiło się wielkie przedsięwzięcie organizacyjne. Ale był to też krytyczny okres dla spółdzielni, bo dalsze inwestycje uzależnione były od sieci cieplnej, której koszty budowy przewyższały możliwości członków. I wtedy do spółdzielni przyłączyli się pracownicy wielkich zakładów przemysłowych Wrocławia: Hutmenu, Elwro, Pafawagu. Spółdzielnia otrzymała pieniądze, ale też poparcie techniczne i organizacyjne. Sieć udało się wybudować. Największy rozkwit Spółdzielni nastąpił pod koniec lat 70-tych, kiedy to na 112-hektarowym obszarze rozpoczęto budowę 22-tysięcznego osiedla na Nowym Dworze i zaraz później wcześniejsze i realizowane wówczas inwestycje sprawiały, że SM "Metalowiec" stała się na początku lat 80-tych drugą pod względem wielkoœci spółdzielnią we Wrocławiu. W administracji „Metalowca” było 6 osiedli, 12 tysięcy mieszkań (36 tysięcy mieszkańców). W tych warunkach efektywne zarządzanie rozrzuconymi po całym mieście osiedlami było bardzo trudne. Dlatego też w 1983 roku wydzieliły się z SM „Metalowiec” dwie nowe spółdzielnie: SM „Nowy Dwór” i SM „Kąty Wrocławskie”. SM "Metalowiec" z 3 dużymi osiedlami pozostała jednak nadal jedną z największych wrocławskich spółdzielni. I tak dotrwała Spółdzielnia do wielkiej reformy ustrojowej i nowej rzeczywistości gospodarczej (1981-89), nie ponosząc strat materialnych ani organizacyjno-społecznych. Lata dziewięćdziesiąte to dla spółdzielczości mieszkaniowej okres, rzec można, terapii szokowej. Państwo sukcesywnie wycofywało się z dotowania spółdzielni (centralne ogrzewanie i usuwanie wad technologicznych), zaczynają obowiązywać reguły rynkowe, kończą się tanie i powszechnie dostępne kredyty (ostatni kredyt uzyskano w 1994 roku). Mieszkanie staje się towarem. Brak dotacji państwowych sprawił, że bieżącą działalność eksploatacyjną i remontową, modernizację i usuwanie wad technologicznych, trzeba finansować wyłącznie z własnych środków. Opłaty za mieszkania rosną więc znacznie, a jednocześnie większość spółdzielców ubożeje, płaci koszty wszelkich reform i urynkowiania gospodarki. Dzięki wprowadzaniu kolejnych programów redukcji kosztów, programów oszczędnościowych i pilnowaniu każdego spółdzielczego grosza, udało się przebrnąć przez ekonomiczno-finansowe kłopoty. Można nawet powiedzieć, że jest i pozytywny ich efekt - wzrost zainteresowania się członków sprawami spółdzielni i pracą w samorządach osiedlowych, czyli tam, gdzie decyduje się o sprawach członków. Coraz więcej członków rozumie, że samorządność jest receptą na sukces, na przetrwanie najtrudniejszych chwil. Pozwoliło to, w ponad 40-letniej działalności spółdzielni, na bieżąco dostosowywać się do zasad funkcjonowania spółdzielni i jej unormowań tj. statutu spółdzielni i wewnętrznych regulaminów (regulaminu rozliczeń finansowych z członkami, porządku domowego, gospodarki lokalami). Ponadto zwiększany jest z roku na rok zakres rzeczowy remontów i robót termorenowacyjnych przy zachowaniu wysokości opłat za mieszkania na niskim poziomie oraz wznowienie znacznego programu inwestycji mieszkaniowo-usługowych. W 1997 roku rozpoczęto ponownie budowę domów mieszkalnych. Za osiągnięte efekty społeczne i gospodarcze spółdzielnia została uhonorowana przez Krajową Radę Spółdzielczą „ODZNAKĄ ZA ZASŁUGI DLA SPÓŁDZIELCZOŚCI”. Obecnie spółdzielnia skupia się na wykorzystaniu wszystkich terenów budując budynki mieszkalne lub wydzierżawiając na lokale użytkowe, reklamy itp. Ważną sprawą stało się też uregulowanie praw własnościowych terenów (wieczystego użytkowania), zwłaszcza na styku z innymi właścicielami. Doprowadziło to do właściwych wpisów do ksiąg wieczystych, ale także odzyskiwanie fragmentów terenów, użytkowanych bezumownie przez inne osoby. Odkupienie obiektów (lokali użytkowych) wybudowanych przez najemców na terenach spółdzielni ma także istotne znaczenie. Wykupiono już piekarnię na os. Muchobór Mały, budynek od TUiR „Warta” przy ul. Inżynierskiej 72 A. Jeden i drugi obiekt zlokalizowany jest w środku gęsto zabudowanego osiedla (enklawy) i dlatego zamiar spółdzielni wynika nie tylko z przyczyn organizacyjno-ekonomicznych na przyszłość, ale z nacisku na władze spółdzielni przez mieszkańców tych rejonów. Sfinansowano ze środków Spółdzielni budowę nowych lokali użytkowych przy ul. Pretficza 54 oraz przy ul. Szwedzkiej.